Het is begin oktober als ik voor Stichting Pumptrack West Zeeuws-Vlaanderen de statiegeld cheque ga ophalen bij Jumbo Breskens. De eigenaar, Pascal Ingels, verteld trots dat nu het volgende goede doel uit de regio aan de beurt is: Road 2 Energy.
Ik had er nog nooit van gehoord, dus nieuwsgierig als ik ben zocht ik ze direct op. Wauw, wat gingen zij iets ontzettend bijzonders en gaafs doen: fietsen van Groede naar Zwolle om geld op te halen voor het Serious Request doel van 2024: Metakids. Ik ken de jongen, Ruben, achter het verhaal van Road 2 Energy uit de tijd dat ik nog betrokken was bij de zorgboerderij in Nieuwvliet. Ik zat ook samen met zijn moeder in het bestuur van de stichting vrienden van deze zorgboerderij. Nooit eerder wist ik dat hij ongeneselijk ziek was en door een genetische afwijking de dodelijkste kinderziekte in Nederland heeft. Hij is nu 21 jaar, 25% van de kinderen wordt niet ouder dan 18, ook zijn toekomst is onzeker. Met aandacht voor deze ziekten en het ophalen van geld willen ze met Metakids binnen 10 jaar 50% van deze ziekten behandelbaar maken. Road 2 energy wilde met deze actie zelf € 30.000 ophalen.
Het kriebelde al even om een goed doel financieel te ondersteunen maar hier ook een fysieke uitdaging aan te koppelen. Dit kwam wel heel erg snel dichterbij…. dus ik parkeerde hem even tot na de herfstvakantie. Tijdens de vakantie liet het me niet los, want van Quinty van der Geest leerde ik: “Als je kan delen, kan je vermenigvuldigen”. Het beeld vormde zich in de vakantie en daarna melde ik me direct aan als sponsor én als deelnemer. Direct begon de voorbereiding van mijn rit naar Zwolle.
Nu moet je weten: ik ben een mooi weer fietser. Tegenwind: liever niet. Regen: no go. Donker: ook liever niet want ik ben nachtblind. Dus in de voorbereiding kocht ik een fiets tacx zodat ik binnen kon trainen. Doel 4u per week op de fiets om conditie, spieren maar vooral uithoudingsvermogen qua houding te trainen. Ik investeerde in goede kleding, verlichting en voeding. Verder deed ik veelvuldig een beroep op mijn familie, vrienden en zakelijke netwerk met als doel: € 3.000 ophalen. Social media berichten, nieuwsbrieven, appjes, mailtjes, de aanhouder wint. Toch bleek het al snel een uitdagend doel. Ik werd door Facebook geblokkeerd en bestempeld als scammer en frauduleuze praktijken. Om te voorkomen dat ik mijn accounts helemaal kwijt zou raken koos ik eieren voor mijn geld. Nieuw doel: € 1.000,- ophalen. Het delen van mijn voorbereiding en het werven van geld bleek mijn innerlijke motivatie. Want steeds meer mensen wisten wat ik samen met Road 2 Energy ging doen.
Op 15 december bereikte ik mijn financiële doel (en ging daar vervolgens ruim overheen), fietste ik op 16 december mijn eerste (en laatste) voorbereidende kilometers buiten in het donker, bouwde ik mijn trainingen af en het eten van koolhydraten op. Rust, balans en voeding stonden centraal in de laatste week gevolgd door inpakken, heel veel inpakken. “Is dat niet wat veel kleding”, zei mijn man nog. Achteraf gezien had ik het allemaal nodig.
Kort na mijn aanmelding, eind oktober, twijfelde ik of het me wel zou lukken op een gewone racefiets zonder ondersteuning. Ik beweeg genoeg, maar kan ik dit? Bij het zien van bekende gezichten tijdens de online briefing op zondag 15 december kreeg ik meer dan voldoende vertrouwen in het uitrijden van deze rit. Aan de voorbereiding van de organisatie en mezelf kon het niet liggen. Op al de rest had ik nagenoeg geen invloed, dat mocht ik gewoon laten gebeuren.
Zaterdag 21 december 12u
Ik vertrek op de fiets van Nieuwvliet naar Groede om aan te sluiten bij alle deelnemers en vrijwilligers. We krijgen nog een laatste briefing en om half 2 vertrekken we naar de start samen met Ruben. Het is grauw, grijs, miezert en het waait. We grappen nog: “Het meeste valt toch naast je en voorlopig hebben we wind mee!”
Etappe 1: Start Groede – Breskens (14.00-14.30u 6,2km)
We starten 30 minuten eerder omdat het regent en we niet doorweekt bij de boot willen aankomen. Door het vervroegde startsein missen mensen onze start, maar heel eerlijk, ik was blij dat we waren vertrokken. Doordat we eerder vertrokken hadden we alle tijd bij boot in Breskens. We staan warm en droog en ondertussen wordt de eerste lekke band vervangen. Tijdens de overtocht blijkt dezelfde band weer lek en bereikt ons het bericht dat Ruben en Sandy live op tv zijn bij 3FM maar ook het busje dat de aanhanger trekt met alle voeding/ drank e.d. met pech staat. Ik haak aan bij 2 bekende gezichten uit de buurt en we spreken af om afwisselend samen te fietsen.
Etappe 2: Vlissingen -Heinkenszand (15.45-16.40u 22,6km)
In Vlissingen staat ons een geweldige verrassing te wachten. Een motorrijder, verkleed als kerstman, met aanhanger die compleet is versierd met 60meter kerstverlichting en met muziek! Naast deze fun factor rijden er ook 2 motorrijders voorop als begeleiding en worden we constant gevolgd door de EHBO en materialen wagen. We vertrekken en na even te moeten zoeken naar de juiste route zijn we echt op pad. Doel is de eerste energy stop maar ook een moment van bezinning bij de herdenkingsdijk in Heinkenszand. Hier staat voor ieder kind dat is overleden aan Metabole ziekte een boom. Na de herdenking vertrekken de hardlopers voor etappe 3: 6,2km hardlopen.
Etappe 4: ’s Gravenpolder – Hoogerheide (18.30-19.55u 35,2km)
Door de strakke organisatie liggen we op schema maar krijgen ook de deelnemers die de volledige route hardlopen & fietsen voldoende rust. Mijn kleding van de eerste twee ritten is vervangen voor droge kleding. Ik hoop dat de kleding die ik aan had in de auto kan drogen. Ondertussen is het gestopt met zachtjes regenen maar we hebben een warme maaltijd in het vooruitzicht. Onderweg zijn er 2 glijpartijen (zonder letsel) en rijden we de ene na de andere lekke band. Omdat het te nat is om banden te plakken, wisselt onze fietsspecialist Kees Cijsouw in no-time het ene na het andere complete wiel. Op een parkeerplaats in Hoogerheide is er stamppot mét worst en dat smaakt! Na de warme maaltijd maken de hardlopers zich gereed voor etappe 5: 3,4km hardlopen.
Etappe 6: Bergen op Zoom – Etten-Leur (21.15-22.30u 32,1km)
De sfeer zit er lekker in! Niet alleen tijdens de energy stops wordt er gelachen, gezongen en gedanst, ook op de fiets (zie video). Ondertussen weten we ook dat onze actie inmiddels € 50.000 heeft opgehaald. Bam! Dat zorgt voor nog meer motivatie, daarnaast is het droog. Het is een heerlijke rit naar Etten-Leur. De donkere polders maken meer plaats voor dorpen en steden en doordat we meer langs drukke wegen rijden worden we ook toegejuicht en roepen automobilisten vanuit hun auto naar ons. “Wat zijn jullie aan het doen, waarom, voor wie?” Dit zorgde ongetwijfeld ook voor wat donaties. Onderweg maak ik ook kennis met een deelnemer die naast zijn studie en werk ook nog 35-40u traint voor zijn eerste Iron Man in Oostenrijk, in juni 2025. Na onze energy stop in Etten-Leur starten de hardlopers voor etappe 7: 21,8km.
Dit is het moment voor de fietsers om te rusten en te proberen een uurtje te slapen in de auto bij de energy stop in Dongen. Ik heb contact met het thuisfront en mijn zus in Breda (die de lopers tegenkwam in de stad). Ondertussen heb ik last van buikkramp, krijg het niet warm en twijfel om de volgende etappe te fietsen. Ik bericht mijn buddy en zij zei: “Ik stap zo niet op, ik pak meer rust en tijd om op te warmen.” Zonder enige twijfel beslis ik ook direct om de volgende etappe niet te fietsen maar te rusten. We nuttigen in Dongen nog een warme maaltijd en de organisatie spreekt de deelnemers toe: “Je start alleen als je weet dat je hem uitrijdt, bij twijfel stap je niet op.” Ze noemen iedere deelnemer bij naam en je antwoord is simpel: ja of nee. Ik zeg: “Nee”. Zonder twijfel, zonder spijt. Ik heb tot nu toe een kleine 100 kilometer gefietst waarvan 65km in het donker en ook bijna 65 kilometer in de regen. Ik leg mijn handschoenen en schoenen te drogen in de vrachtwagen en kruip op de achterbank van de auto.
Etappe 8: Dongen – Wijchen (3.00-6.00u 72,3km)
Geweldige tijdens deze tocht is dat naast de vaste groep fietsers en hardlopers er ook steeds nieuwe deelnemers aanhaken om een stukje of restant mee te doen. In Dongen haken 4 deelnemers uit Groede aan. Zij hebben de hele dag geholpen op de kerstfair en zijn middenin de nacht naar Dongen gereden om 75km te gaan fietsen en 10 km hard te lopen. Direct nadat de fietsers zijn vertrokken rijden alle auto’s met fietsen, fietsers en vrijwilligers naar Wijchen zodat we daar op de parkeerplaats nog wat kunnen rusten. De fietsers hebben een taaie en langere tocht gehad. De organisatie besluit dat de deelnemers die de gehele route afleggen verplicht rust moeten nemen en met de auto naar Nijmegen gaan. De overige hardlopers starten aan etappe 9: 9,1km.
Om 7u ben ik met de overige fietsers en vrijwilligers aangekomen bij het Raboud UMC in Nijmegen. We rijden speciaal “een blokje om” zodat we een stop kunnen maken in het ziekenhuis waar Ruben onder controle is. Rond 7.45u komen ook de hardlopers aan. Er wacht ons een overheerlijk pannenkoeken ontbijt samen met Ruben, zijn familie en een kinderarts. Deze arts geeft een emotionele speech en benadrukt nog eens hoe belangrijk het is dat we dit doen. We zien elkaar ook weer voor het met “fatsoenlijk” lamplicht. Modderspetters, vuile kleding, rood doorlopen en kleine oogjes, wallen en koppen met plat haar. Ik vraag aan een van de deelnemers die de gehele route aflegt: “Zie je het nog zitten?” Waarop hij zegt: “Ik heb geen zin, maar we gaan gewoon door!” Dapper en respect. Van zijn vriendin, die chauffeur is van onze auto, wist ik inmiddels dat hij rijdt voor zijn vader die dit jaar is overleden aan een Metabole ziekte.
Etappe 10: Nijmegen – Deelen (8.30-9.45u 31,1km)
Onze start wordt met 15 minuten uitgesteld want opnieuw is er regen. Goede nieuws is dat het langzaam dag wordt en dus weer licht! Mijn schoenen en handschoenen zijn ook weer droog en de motorrijder met licht en muziek sluit weer aan. Hij had tussen Etten-Leur en Nijmegen ook een energy stop had ingelast om te kunnen slapen. We doorkruisen de stad en zonder dat we er erg in hebben zijn de EHBO en de materialen auto’s ons kwijt geraakt. Inmiddels fiets ik op voor mij bekend terrein. Ik had me vooraf niet helemaal verdiept in de route, anders had ik mijn ouders zeker gevraagd om langs de route te gaan staan. Inmiddels is het droog en geniet ik van de bekende route. Bij het Sonsbeekpark in Arnhem staan de volgauto’s ons op te wachten. Ze hebben ons na ruim een uur kwijt te zijn geweest weer gevonden. De boodschap: live locatie delen en anders mogen we niet vertrekken. Terecht, want als er iets gebeurt moet er hulp in de buurt zijn. Zo gezegd, zo gedaan. Nog voor we verder gaan wéér regen. Inmiddels is de route niet meer vlak en blijkt zelfs een kleine heuvel voelbaar in de benen. We komen aan in het bos bij Deelen waar iedereen zich verzameld op de parkeerplaats. Inmiddels is de groep die ons onthaalt ook aanzienlijk gegroeid. Ik zoek de auto met voeding maar stuit op een meneer die me vraagt wat we aan het doen zijn. Ik vertel hem ons verhaal en hij is direct onder de indruk. Hij pakt zijn portemonnee en stopt vijftig euro in mijn hand. “Het is fantastisch wat jullie doen, er zouden meer mensen moeten zijn zoals jullie!” Perplex beloof ik hem plechtig dat het geld via de organisatie wordt gestort. Ik ga vervolgens op zoek naar de organisatie en stuit als eerste op Romy. Ze is op dat moment live op Instagram en zo kan ik live vertellen dat we zojuist 50 euro kregen van een onbekende. Na wat sportdrank en energy repen vervolgen we onze weg. In tegenstelling tot de planning slaan we het onverharde pad over en rijden de fietsers dezelfde 7,5km die ook de hardlopers afleggen in etappe 11 naar Hattem.
Etappe 11: Deelen – Hoenderloo (10.05-10.25u 7,5km)
Het is een lange rechte weg, niet vlak en bos afgewisseld met wat open vlaktes. We fietsen weg bij de parkeerplaats, rijden een stukje buiten het bos en krijgen direct hagel en wind op onze kop. Het is maar 7,5km maar het was een uitdagend stukje. In Hoenderloo hebben we tijd genoeg om opnieuw te verkleden. De meeste zijn al lang door hun droge spullen heen, zelf ben ik ook toe aan de laatste droge kleding uit mijn tas. Nog een kleine 50 kilometer, dat moet lukken toch? We vertrekken droog, maar daar was dan ook alles mee gezegd.
Etappe 12: Hoenderloo – Hattem (11.10u-13.00u 46,7km)
De omgeving is prachtig maar de meeste zitten er aardig doorheen, inclusief ikzelf. Inmiddels staat de teller op bijna € 55.000. Dit motiveert nog wel, en het is nog maar 50 kilometer, maar alle nattigheid, kou en vermoeidheid beginnen de kop op te steken. Ik laat mijn fietsmaatje naast haar zoon rijden. Hij heeft het ook taai heeft en zit al tijden rillend op de fiets van de kou. Op het moment dat ik merk dat ik niet kan aanhaken bij mijn voorgangers krijg ik bijval van een bekende deelnemer. Ik ken haar vooral als “de gymleraar” van de kinderen en niet zozeer persoonlijk. We kletsen wat en komen er achter dat we er beiden wel klaar mee zijn. Ik heb pijn tussen mijn schouderbladen van het verkrampt fietsen, maar ook daar is, net zoals de regen, weinig aan te doen. Weinig woorden en het gevoel van “samen” zijn is soms het enige dat je nodig hebt om door te zetten. Opnieuw regen maar ook hagel en wind teisteren onze voorlaatste rit. Terwijl we onderweg driftig zoeken naar “Waar zijn we?” en “Hoe ver is het nog” komt dan ineens Hattem in beeld. Een andere deelnemer maakt nog de grap: “Parijs staat net over de grens ook al op de borden maar dan is het ook nog een paar honderd kilometer.” Gelukkig, is het niet ver meer en zien we in de verte bij de haven van Hattem heel veel mensen. De groep is aangevuld met heel veel nieuwe hardlopers en die ontvangen ons in een erehaag van luid geroep en geklap.
Etappe 13: Hattem – Zwolle (13.45u-14.15u 5km)
Doordat we inmiddels een kleine 30 minuten achterlopen op schema is er slechts een korte pauze. Het is even snel andere schoenen aan, in de hoop dat mijn voeten warm worden, wat eten en drinken en de spullen van alle deelnemers verzamelen in de vrachtwagen die alles naar de finish zal brengen. Terwijl de auto’s met vrijwilligers en andere toeschouwers alvast naar de finish vertrekken, om op tijd aanwezig te kunnen zijn, verzamelen de inmiddels 150 deelnemers zich om te luisteren naar de laatste mededelingen van de organisatie. Motorrijders voorop, gevolgd door de hardlopers en daarna de fietsers. Het is een lang lint met deelnemers en ik gok zomaar dat iedereen die ons tegenkwam wel in de gaten hadden waar we naar onderweg waren. Het was even droog, maar niet veel later opnieuw regen, hagel en ijskoude wind. Na de 46 kilometer van de voorgaande rit waren we nog niet droog en werd het nu ook echt koud omdat we in een tempo van 10km/u achter de hardlopers aanreden. Van de hele rit waren dit de langste en koudste 5 kilometer. Langzaam naderen we het centrum van Zwolle, gaan we de smallere straten in en hoopte ik dat na iedere bocht de finish zichtbaar zou worden. Een uitzinnige massa mensen staat ons op te wachten met spandoeken, filmende mobieltjes, roepend, zingend, klappend, in de stromende regen. Ik krijg een klop op mijn schouder van een bekende, zie mijn dochter (die de hele tocht mee was), de organisatie, Ruben en zijn familie…. we zijn er en er staat nu € 54.855 euro op de cheque die de organisatie gaat overhandigen bij het Glazenhuis. Wauw! Wat een tocht, wat een ervaring, wat was het afzien, maar wat was dit verbindend en fantastisch om onderdeel te zijn van deze actie!
Na de finish breng ik mijn fiets weg en haal al mijn persoonlijke spullen op. In een café kunnen we ons omkleden, droge kleding en schoenen. Even naar het Glazenhuis sfeer proeven, een heerlijke bak friet met vette mayo eten en ondertussen op onze mobiel live meekijken naar het overhandigen van de cheque. Het is goed geweest en we vertrekken met de trein van Zwolle naar Angeren waar we tot de kerst blijven. Daar kan ik mijn verhaal vertellen, maar vooral genieten van een heerlijke warme douche en mijn tandenpoetsen. Want na 24u afzien was een frisse bek ook wel iets dat ik écht nodig had.
Ik ben oprecht trots en dankbaar voor het feit dat ik dit heb kunnen doen. Onze inspanning staat in schril contrast met de zorgen en uitdagingen waar 10.000 gezinnen in Nederland dagelijks mee geconfronteerd worden. Inmiddels staat de teller van deze actie op € 61.403 en hebben alle donaties in de week van het Glazenhuis maar liefst € 11,5 miljoen opgeleverd. Geld dat gebruikt gaat worden ter ondersteuning van onderzoek naar mogelijke behandelingen. Deze fondsen zullen rechtstreeks onderzoek ondersteunen dat gericht is op het vinden van genezing van 50% van de stofwisselingsziekten in het komende decennium.
Ik wil iedereen bedanken voor de donaties en support. Zowel op voorhand, tijdens als na de rit. Wil je beeldmateriaal van onze rit zien? We wachten op dit moment nog op beelden van het media team, maar in mijn Instagram hoogtepunten en op Youtube kan je alvast het een en ander bekijken. Mocht je nog afvragen wat nu de déjà vu was van dit verhaal? (Hier deelde ik eerder over op social media in de week voor deze rit). Op 4 januari 1997 ging ik als 15 jarige mee als verzorger/supporter van mijn vader tijdens de 11-stedentocht. 5 jaar nadat hij vreselijk ziek was geweest reed hij deze tocht en stortte na 200km bij de finish in mijn armen. Tijdens deze rit ging onze 15 jarige dochter mee naar Zwolle en mocht zij mij opvangen.
In de afgelopen week kreeg ik al meerdere kregen de vraag: “Wat ga je nu doen?” Naast mijn werk blijf ik de Stichting Pumptrack ondersteunen en steek ik de handen uit de mouwen voor carnavalsvereniging de Zwalpeiers. Een nieuw fysiek doel heb ik nog niet. Maar eens meefietsen met Ride4kids, lijkt me een hele mooie!
Als afsluiting en zoals Annelore, zus van Ruben, deelde op haar Linkedin:
“Niets van dit alles zou mogelijk zijn geweest zonder de niet-aflatende steun van zovelen. Een speciaal woord van dank aan:
– NPO 3FM en Metakids om deze kritieke zaak de zichtbaarheid te geven die het verdient.
– Stichting Ride4Kids voor hun deskundige begeleiding en samenwerking.
– Maaike De Vries van Radboud UMC Nijmegen voor je inspirerende woorden en toewijding tijdens ons ziekenhuisbezoek.
– En aan elke deelnemer, vrijwilliger, donateur en supporter: bedankt voor je toewijding, tijd en energie.
Samen hebben we een belangrijke stap gezet op weg naar een toekomst waarin stofwisselingsziekten niet langer het leven van kinderen eisen. Maar dit is nog maar het begin. Samen vechten we tegen mito!”
